ماه و ما هک
ماه و ماهک
ماه بعد از یک شب دیدن ماهک
شبهای بعد ماه با نوری بیشتر به دیدن ماهک رفت .
ماهک پشت پنجره منتظرش بود .
با هم شروع کردن به حرف زدن
البته ماهک حرف میزد و ماه فقط گوش میکرد .
آنقدر حرف زدند تا یک دفعه ماه یادش افتاد
که دیگه نوبت خورشید شده تا بیاد توی آسمون .
ماه دیگه باید میرفت تا خورشید بیاد .
ماهک خیلی ناراحت بود ماه هم همینطور ولی چاره ای نبود .
ماه حتی اجازه نداشت حرف بزنه و یا اشک بریزه
ولی ماهک با یک قطره اشک ماه
رو بدرقه کرد و با ماه خداحافظی کرد.
شب بعد ماه
به خاطر عشقش به ماهک باز هم پرنورتر و بزرگتر شده بود .
باز هم ماهک پشت پنجره منتظرش بود
باز با هم حرف ازشب بعد ماه به خاطر عشقش به ماهک
باز هم پرنورتر و بزرگتر شده بود .
باز هم ماهک پشت پنجره منتظرش بود باز با هم حرف زدند
و بازهم ماه یادش رفت که نوبت به خورشیده
که بیاد توی آسمون و ماه باید بره .
باز نوبت به جدایی رسید .
بازماه اجازه نداشت حرف بزنه و یا اشک بریزه
ولی باز ماهک با یک قطره اشک ماه رو بدرقه کرد
و با ماه خداحافظی کرد .
.
.
.
شب چهارم ماه
باز به خاطر عشقش به ماهک پرنورتر و بزرگتر شده بود .
باز هم مثل شب های قبل با هم حرف زدند .
بازهم ماه یادش رفت که نوبت به خورشید شده
تا بیاد توی آسمون و ماه باید بره
باز باید ماه و ماهک از هم جدا میشدند.
بازماه اجازه نداشت حرف بزنه و یا اشک بریزه
و باز ماهک یک قطره اشک ریخت
ولی به ماه گفت چند لحظه صبر کن میخوام چیزی بهت بگم !!!
ماه صبر کرد .
ماهک بهش گفت : من عاشقت شدم .
ماه از خوشحالی خشکش زد اصلا حواسش نبود که دیرش شده .
ماه به خودش اومد و دید که جلوی خورشید ایستاده
و داره به ماهک نگاه میکنه .
ماهک هم غرق در نگاه کردن به ماه بود .
ولی ماه دید که همه ی مردم دارن به اون نگاه میکنن .
تا اینو متوجه شد سریع برگشت ورفت .
. . .
ماه و ماهک هر شب عاشق تر از شب قبل میشدند .
ماهک تمام عشق و احساسش رو بیان میکرد
ولی ماه چون اجازه نداشت حرف بزنه
هرشب پر نور تر و بزرگتر از شب قبل میشد .
و ماهک میفهمید که هر شب
عشق ماه نسبت به اون بیشتر میشه .
. . .
بعد از چهارده شب
ماه به یک دایره ی کامل و پر نور تبدیل شده بود
و تصمیم گرفته بود با ماهک حرف بزنه
و از عشقش به اون بگه وقتی رسید به بالای خونه ی ماهک
و از پنجره اتاق ماهک رو نگاه کرد داشت از تعجب میمرد .
ماهک با یکی از نوع خودش پشت پنجره ایستاده بود
و همدیگرو بغل کرده بودند .
ماه قلبش شکست
. . .
با خنده به ماه نگاه کرد و گفت سلام !
ماه طبق معمول جوابش رو نداد
هرچند که قبلش تصمیم دیگه ای داشت .
ماهک گفت ماه اینم عشقم !!!!!
.
.
.
ماه قلبش شکست و بدون خداحافظی رفت
و البته خیلی زود نرفت اقدر دور شد که
با نورش خلوت عاشقانه ی
عشقش رو با کسی دیگه روشن بکنه .
.
.
.
ماه از اون شب به بعد از غصه کوچکتر و کمرنگ تر میشد
و کمتر توی آسمون میموند
ولی هر شب یک نگاه سریع به خونه ی ماهک میکرد
و میدید که اون با عشقش توی اتاق ماهک نشستن
و با هم حرف میزنند و گاهی همدیگرو بغل کردند ....
ماه با شادی ماهک شاد بود
تا اینکه یک شب از اتاق ماهک صدای موزیک میامد .
ماه گوش کرد و شنید :
. . .
میخواد عزیز کی بشه
ماه در میاد چکار کنه
باز آسمون رو تار کنه
نمی دونه تو هستی
بجای اون نشستی
نمی دونه تو ماهی
تو که رفیق راهی
عجب حکایتی شده
فکر تو عادتی شده
که از سرم نمیره
عجب روایتی شده عشقت عبادتی شده خدا ازم نگیره یه ماه می خواستم که دارم ای ماه شام تارم تویی رفیق راه من ای غنچه ی بهارم.
.
.
این دفعه قلبش شکست .چشماشو بست و رفت .
فردا شبم نیومد توی آسمون .
شب بعد که اومد همه دیدند که
لکه های سیاهی روی صورت ماه افتاده .
از اون به بعد ماه قسم خورد
که دیگه نه عاشق کسی بشه
و نه تصمیم بگیره که با کسی حرف بزنه .
اگر به ماه نگاه کنید قلب شکستشو میبینید .
دیگه کسی نباید انتظار شنیدن صدای ماه رو داشته باشه.
ماه همیشه تنها و غمگینه
دوستت دارم
هر شب با یاد تو چشمانم را بر هم می نهم و
رویای با تو بودن چه طورچشمانم را می گیرد
هیچ شبی نیست که بدون یاد تو شب رابه سحر
برسانم و همیشه و همه لحظه ها به فکر توام و چشمانم همیشه
به یاد چشمانت است و دلم همیشه از نگاه کردن به چشمانت
بیقراره و دستانم هنوز گرمی دستهایت را حس می کند
عشق من تویی
تو بیا که شانه هایم منتظر آن است که سرت را بر رویش گذاری
و برای همیشه تکیه گاهت باشد
همان طور کا شانه های تو تکیه گاه من است
که بعد از خدا فقط تو را می پرستم
.
.
.
می ایستم،
به ممتدترین نگاه تو خیره میشوم،
خود را به امتداد نگاهت می آویزم،
پلک بر هم میزنی، از چشمت می افتم.
میگویی دلت را بگیر از من،
نگاهت را نیز،
آنگاه در آخرین سقوطم،
گوشه چشمت،
یک مژه برای رهایی به من قرض میدهد،
و من تا اوج نگاه تو بالا میروم،
و باز تا سقوطی دیگر پشت پلکت به انتظار میمانم،
"مهربانم، چه کسی تو را از مهربان بودن با من مایوس میکند؟
فرشته و شاعر
فرشته و شاعر
شاعر وفرشته ای باهم دوست شدند
فرشته پری به شاعر دادو شاعرشعری به فرشته .
شاعر پر فرشته را لای دفترش گذاشت وشعرهایش بوی اسمان گرفت
وفرشته شعر شاعر را زمزمه کردودهانش مزه عشق گرفت.
خدا گفت:دیگر تمام شد.دیگر زندگی برای هردوتان دشوار می شود.
زیرا شاعری که بوی اسمان را بشنود
زمین برایش کوچک است
وفرشته ای که مزه عشق را بچشد اسمان برایش تنگ.
پر فرشته دست شاعر را گرفت تا راههای اسمان را نشانش بدهد
و شاعر بال فرشته را گرفت تا کوچه پس کوچه ای زمین را نشانش بدهد
شب که هر دو به خانه برگشتند
روی بال فرشته قدری خاک بود و روی شانه های شاعر چند تا پر
تا کجا /
واسه یک بار
یکی می ماند
تا روزها و گریه را حساب کند
یکی می رود
تا در قلبت بماند تا ابد....
اشک هایت را پشت پایش بریزی
رسم رویاها همین است.....
که تنها بمانی با اندوه خویش
روزها و گریه ها را
به آسمان خالی ات سنجاق کنی
باید باور کنی که بر نمی گردد....
که بگویی چقدر شب ها سر بی شام گذاشته ای
تا بتوانی هر صبح
با یک شاخه گل ارزان
منتظرش بمانی......
همیشه به یاد تو
دلم صحرای دلتنگی
شبم تاریک
سرم از قصه تو خالی
ولی از عشق پربارم
ببین انقدر پربارم
که در اوج نگاه تو
هنوزبال و پر دارم
ولی افسوس
شبم بی تو
شبی مرموز و غمگین است
شبی بی ماه
شبی خاموش
دلی صحرای دلتنگی
زمینی از بلا مفروش
در این تاریکی مطلق
چه بی مهتاب خواهم مرد !!!
کنار وحشت دریا
میان هاله ای از ترس
اگر بودی به دریا می زدی شاید !!!
ولی بی تو
چنان بی جرات و سستم
که بی دریا کنار ساحلی خاموش
خواهم مرد !!!
عجب حرفیست حرف عشق
چرا پایان نمی گیرد !
چرا مجنون تنهایش
شبی سامان نمی گیرد.
نمی دانم ...
نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم جه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی دم خویش را در گلویم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدین سان بشکند هر دم سکوت مرگبارم را...
آری ، یکی را دوست میدارم ،
آن را احساس کردم در قلبم …
او همان ستاره درخشان آسمان شبهای دلتنگی و تیره و تار من است…
او همان خورشید درخشان آسمان روزهای زندگی من است…
یکی را دوست میدارم …آری ،
او همان مهتاب روشن بخش شبهای من است …
قلبم او را دوست میدارد و من هم تسلیم احساست پاک قلبم میباشم…
یکی را دوست میدارم ،
همان فرشته ای که در نیمه شب عشق به خوابم آمد و
مرا با خود به دشت دوستی ها برد…ا
و همان فرشته ای است که با بالین سفیدش
مرا به اوج آسمان آبی برد و مرا با دنیای دوستی و محبت آشنا کرد…
یکی را دوست میدارم ،
همان کسی که هر شب برایم قصه لیلی و مجنون در گوشم
زمزمه میکرد و مرا به خواب عاشقی می برد …
یکی را دوست میدارم ،
همان کسی که مرا آرام کرد و معنی دوستی را به من
آموخت…
اینک که من با او هستم معنی واقعی دوست داشتن را فهمیدم …
او مثل ابر بهار زود گذر نیست ،
او برایم مانند یک آسمان است که همیشه بالای سرم می باشد…
آسمانی که زمانی ابری می شود چشمهای من هم از دلگیری او بارانی می شود…
آری ، تو برایم مانند همان آسمانی…
یکی را دوست میدارم ،
او دیگر یکی نیست او برایم یک دنیا عشق است…
پس بمان ای کسی که تو را دوست میدارم ،
بمان و تسلیم احساسات پاک من باش…
می خواهم با تو تا آخرین نفس بمانم....
می مانم تا زمانی که خون عشق در رگهای من جاری است .....
ای خورشید آسمان روزهای من ،
ای مهتاب روشن بخش شبهای من ، ای ستاره
درخشان آسمان تیره و تار من ،
ای آسمان زندگی من و در پایان ای همدم زندگی من
،با من باش چون که تو را دوست میدارم ،
آری ، تو را دوست میدارم…
فقط تو را…!
دیشب با تو حرف زدم
نمی دونم شنیدی یا نه...
به تو گفتم تو این دنیا فقط تو رو دارم
و تو می خندیدی به حرفهام
گفتم بی تو در این دنیا می میرم
وتو با طعنه جواب دادی که تو عمریه مُردی...
وقتی که روم رو برگردوندم
بغض راه گلو مو گرفته بود
امان از این غرور که نمی ذاره اشک بریزم
وقتی با مهربانیت اومدی تا از دلم بیرون بیاری
اشک امونم نداد....
و تو وقتی حال منو دیدی
گویا فهمیدی چه کردی با دلم
تو هم مثل من رویت رو برگردوندی
دیدم که اشک می ریختی و زمزمه می کردی
وقتی اومدم بهت بگم دوستت دارم...
گفتی منم بی تو در این دنیا می میرم !
زیبا هوای حوصله ابری است...
چشمی از عشق ببخشایم تا زود آفتاب فرو شوید دلتنگی من را
زیبا هنوز عشق حول و حوش چشم تو میچرخد
دست مرا بگیر و کوچه های محبت را با من بگرد
یادم بده چگونه بخوانم تا عشق در تمامی دلها هم نام شود
یادم بده چگونه نگاهت کنم تا تردی بالهایت در تند باد عشق نلرزد
زیبا آنگونه عاشقم که حرمت مجنون را احساس میکنم
زیبا آنگونه عاشقم که نیستان را یکجا هوای زمزمه دارم
آنگونه عاشقم که هر نفسم شعر است
زیبا چشم تو شعر ..چشم تو شاعر...من دزد شعرهای چشم تو هستم
زیبا ...زیبا کنار حوصله ام بنشین ....بنشین مرا به شط غزل بنشان
بنشان مرا به منزله عشق...بنشان مرا به منزله باران
بنشان مرا به منزله رویش...من سبز میشوم
زیبا ستاره های کرامت را در لحظه های ساکت عاشق بر من ببار
بر من ببار تا که برویم بهار وار
زیبا تمام حرف دلم این است
من عشق را با نام تو آغاز کرده ام
در هر کجای عشق که هستی
آغاز کن مرا...
تو نبودی....
دیشب دلم هوای تو کرد و تو نبودی چشمانم برای تو
بارید و تو نبودی ان یادگاری زیبا برگ گل سرخ
تصویر اسم زیبای تو بود تو نبودی چشمانم تمنای
نگاه تو میکرد دراتش عشقِ تو بود و تو نبودی ان
قامت رعنا که سفر کرددلم تنها در حسرت دیدار تو
بودو تو نبودی
شب
شب بود
و خورشید گرم شهر
در انتهای بی مرزی در گودالی از سکوت خفته بود.
صدای کوچه، تنها در زمزمهء جویبار جاری بود.
و تولد صدا
شاید از دور می آمد.
آنقدر در انتظار تو نشستم که پرنده در دستهایم آشیانه کرد.
آنقدر در انتظار تو نشستم که پیچک همسایه در من پیچید.
و بر شانه ام گل کرد.
طلوع در قلب من،
در این دشت بی لاله غمگین است !
.
.
.
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهان خانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شب آهنگ
یادم آید : تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آئینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی ، چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم :
حذر از عشقِ ؟ ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز ، نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
حذر از عشق ندانم
! ... سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم ،نرمیدم
رفت در ظلمت من ، آن شب و شبهای دگر هم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم
تا کی ؟
در سراشیبی و پیچ و خم‌های سرنوشت نمی‌دانم، نمی‌دانم به کجا رهسپارم و
به کدام امید گام برمی‌دارم،
همین‌قدر می‌دانم که دیگر طاقت رفتن نمانده
و ماندن صعب و محال،
چه باید بکنم؟
گردن از بار گذشته شکسته و
پشت از سنگینی آن خمیده. محنت ایام خردم کرده،
که حتی یادآوری آن در خاطرم بر بار اندوه می‌افزاید.
چقدر امید داشتم پس از این پایان دهشت‌زا
پای در گلستان می‌نهم که خستگی از تن برگیرم. نمی‌دانستم که به مرداب سرنوشت خواهم رسید.
در این مرداب سیاه گندیده هیچ نیست،
جز لجن و نشیب‌های گزنده.
پای در گل فرو مانده و رفتن محال. نه زمین سخت که بر آن بایستم نه خاک سرد که نفس قطع کنم.
زنده و زنده به گور در گور زندگی حیران و اسیر.
من در این سیاه بازار وحشتناک و
این زمان جلادنه امیدی دارم نه دلبستگی.
آنقدر به دل کندن نزدیکم که یک نفس فاصله است
و آنقدر از دنیا دور، که نفرت دارم از نامش.
به چه چیز ماندن دل ببندم؟
اینکه روزی زندگی رنگ بگیرد،
به اینکه خوشبختی یعنی تأمل به چه؟
من در این بستر همانند مسافری سرگردان که
در بیابان برهوت بالاجبار چادر برافراشته‌ام،
بی‌آنکه در طلوع صبح درخششی باشد.
کوفته و خسته. تمام شور و
احساست گذشته در وجودم مرده است.
تمام دلم، ذهنم، مانند ویرانه‌ای است
که تنها زوزه‌ی وحشتناک باد ـ
صاعقه‌های شدید، باران سیل‌آسا
هردم آن ویرانه را به بازی گرفته.
روزی این ویرانه زمین حاصل‌خیزی بود.
اکنون دیگر هیچ.
دریغ از آن‌همه آرزو که به هرز رفت!
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه؟
اگـر گاهــی ندانسـته بــه احـساس تـو خـندیدم
اگـراز روی خودخواهی فقط خود را قشنگ دیـدم
اگر از دست من در خلـوت خود گریـه می کردی
اگـر بـد کـردم و هـرگـز به روی خــود نـیـاوردم
اگـر تـو مهربان بــودی و مــن نـامـهربـان بـودم
اگـر برای دیگران بهار و بـرای تـو خـزان بودم
اگـر تــو بـا تـحـمل گـلـه از خودخواهی ام کردی
اگـر زجــری کشیـدی تــو گــاهـی از زبــان مــن
اگـر رنـجـیــده خـاطــر گشتــی از لحـن بیـان من
گناهم را ببخش
گناهم را ببخش
گناهم را ببخش
مــــــــــــــــــــــــــــــــــرا به خاطر آور
افتاده اگر به خاک دیدی
از شاخه جدا شقایقی را
یا در دل موج سهمناکی
طوفان بشکسته قایقی را
گر صبح بهار جای شبنم
بر شاخه گلی تگرگ دیدی
یا صید به خون کشیده‌ای را
افتاده به کام مرگ دیدی
ای عشق مرا نکرده باور
آن لحظه مــــــــــــــــــــــــــــــــــرا به خاطر آور
