زنی که مثل گندم است...

                      *هرکسی در زندگی لحظات هوب و شاد هم داشته*

                        
  
                          نشسته بر مزار من..زنی که مثل گندم است
       که با تمام خوبی اش نشانجرم مردم است
                                       خمیده گرجه همچو کوه..زنی اگر چه باشکوه
                         میان ابر و باد و برق..شبیه یک توهم است

                      

                        در این حوالی غریب..تمام شهر بغض و اخم
        در انتظار دیدن نسیم یک تبسم است
                                                  نشانی غروب را زچشمهای او بگیر
                        از آفتاب نیمه جان که زیر اشکها گم است

                                 

                         در این هوای سمزده..جهان رنگ و مرد و زور
          نصیبش از حضورتان دلی که دست چندم است
                                        شریک جرم آدم است ولی هماره بر زبان
                          حکایت قدیمی زن و گناه و گندم است

                       

                  نشسته بر مزار من..زنی که روی صحنه ها 
                                  اگر چه اولین حضور..همیشه نقش دوم است!

سرزده آمدی امشب...

     

* تو رفتی و آویشن و گنجشک و درخت....من ماندم و تنهایی و یک دنیا حرف *

                                    

 « ای که تویی همه کسم.. بی تو میگیره نفسم اگه تورو داشته باشم
به هرچی میخوام میرسم »
 تمام خستگیم ریخت روی شانه های شب وقتی که تمامی چهره ات را زیر نور کمرنگ ماه دیدم. ستاره ها درآسمان بودند و چنارهای دوستداشتنیت در حاشیه کوچه مان !
سوگند به همان بادی که وزید و سرما را بر تنت نهاد تمامی انتظارم خندید وقتی که آمدی...وسرزده هم آمدی! نمیدانستم که وقتی در دل یادت کنم
لحظه ای دگر در نگاهم نقش خواهی بست.
شوق دیدارت مهلت نداد تا در آینه بنگرم خود را...در تمامی این روزها آیا میدانستی شبی رسد که خانه ام را پیدا کنی از میان هزاران کوچه تودرتو؟
در آن لحظه همه دنیا را هم نمیدادم وقتی که گلهای داوودی را با هزاران عشق به سویم دراز کردی.گلها تا بدان لحظه نام من را از برگها میپرسیدند و برگهای گمگشته در لابلای شاخه ها در پی شنیدن صدای قلبت..تا بدانند نام که را میخوانی در بیصبری دیدارش؟
دیگر آن کوچه برایم یک راه آسفالتی ساده نیست..دیگر این خانه بوی خاطره میدهد...حتی همان پله های سنگی و سرد و شاید امشب برای اولین بار یک آسانسور را هم به دنیای احساسم راه دادم..
چرا که شاهد تو بود و شاهد من..ما !
چرا که مرا به تو رساند..چرا که تنها در زاویه نور او بود که چشمان خسته ات را دگر بار دیدم. تو ندانستی اما من تمامی بودنت را به تصویر کشیدم.به گلها آب دادم و گلدان کریستالی قدیمی را درست کنار تختخوابم نشاندم..دقیقه ها نشسته در مقابلش بدان نگریستم.من این گلها را هم دوست دارم اما تو را بیشتر دوست میدارم..
مهربان آمدنت را..
خستگیت را..
بازوان سردت را و حتی تمامی گل خریدنت را.
دیگر تاب نمی آورم خانه را..
دلم برایت هزاران بار از آن لحظه تنگ شده.چه زود آمدی و چه زود رفتی. اما بمان تا این آمدن و رفتنها هم زیبا شوند با حضور یک عشق.هم درخت هم پرنده هم کوچه ای را که بر آن گام نهادی همه را دوست دارم..
حتی تمامی اضطرابت را برای دیدن مادر.
ممنونم...روزم را زیبا کردی.
 امشب در این اتاق شاهد و شریک تنهای من همین گلهای داوودیند.بدانها مینگرم و لبخند بر صورتم نقش میبندد.چرا که زیباست که به یاد من بودی در میان تمامی فشارهای یک زندگی.
اما چه حیف که تو نیستی.
 آیا اگر باشی هم برایم باز گل میاوری؟
تک تک این شاخه ها به من اخم کرده اند چرا که شکایتمندند از اینکه تو را دیدم و دیدم و دیدم و بعد از رفتنت بدانها نگریستم.خوب چه میشود کرد دلم برایت تنگ شده بود و امروز هم شنبه بود.چه خوب کردی که آمدی.آنقدر به گلها نگاه کرده ام که مادر با خنده میگوید:تمام شدند. اما او این را نمیداند که من در آنها چیز دگری میبینم و تو را.
«« تقدیم به تنها کسی که هر چه باشد باز هم برایم همان هست که بود...
دوستت دارم و ..........»

                            

قشنگترین بهانه من برای زندگی...

*ای کاش که بدانی چشمانت را به صد دنیا هم نخواهم داد و تمامی نگاههایت را*

 به جز حضور تو هیچ چیز این جهان بیکرانه را جدی نگرفته ام حتی عشق را...
 «یه وقتایی خودش میشه قشنگترین دلیل برام موندنم..بودنم..و یه عالمه چیز قشنگ. خوب درسته یه وقتایی بداخلاق میشه..فراموشکار میشه..عصبی و خسته میشه..و... اما نمیدونه هرچی که باشه همیشه برام همون دوست جون قبلیه.
شاید خودش فکر کنه دیگه دوسش ندارم..فکر کنه برام بی ارزش شده..فکر کنه دیگه تاریخ مصرفش گذشته.. فکر کنه میخوام تنهاش بذارم و هزارتا فکر دیگه...اما هر روز بیشتر از قبل دوسش دارم! فقط ای کاش اونم یکم..فقط یکم...
(بذار نگفته بمونه.شاید یه روزی خودش فهمید.)
دلم براش خیلی تنگ شده..ایندفعه هم نشد ببینمش..خوب شاید تقدیرکمون اینطوری خواست. الان یه عالمه کار دارم.اینم گفته باشم که خیلی خوشالم.باورت نمیشه اگه بگم دلیلی برا خوشحالیم ندارم.حتما میگی دیوونه شدم.خوب دیوونگی هم خوشگله!مگه بده؟
شاد باشید.»
 هر انسانی همان اندازه شاد است که میخواهد باشد.
دوستدار زیبایی لحظه هایتانم.
                                        

خوابم میاد...گفته باشم...

*دیشب مثال رویت تشبیه به ماه کردم.....تو به ز ماه بودی من اشتباه کردم*
 امشب میخوام بی اجازه ببوسمت..شاید که اینطوری نگام کنی.حتما نگام میکنی.
 مگه نه؟هوم؟
تیرک نگاهت درست من رو هدف میگیره!خود خودم رو.
میخوام ازت اونقدر سوال کنم تا خسته بشم و تو مجبور بشی به همشون جواب بدی. جوابا مهم نیستند..آخه میدونی فقط دلم برا صدات تنگ شده.هوارتـــــــا !
میخوام کاغذ و قلم رو بردارم و اسمم رو سریع بنویسم و بعد کاغذ رو بدم دستت.وای خدای من !؟ میخونی...اسم من رو صدا کردی؟درست شنیدم؟..
آخه خیلی وقته اسمم رو فراموش کردی!
 بازم پر حرفی میکنم و تو خسته میشی..وقتی از دستم خسته میشی خودت شروع میکنی به حرف زدن!پس بذار بازم پر حرفی کنم...چی میگی؟ها؟
دوست دارم مشقام رو ننویسم..اونوقت تو عصبانی میشی و سرم داد میزنی.بعدش من قهر میکنم و تو میای منتکشی.همون کاری که عاشقشی هوارتا...اونوقت اونقدر برام حرفای خوب خوب میزنی که راستی راستی باورم میشه یه شازده خانم واقعیم.
امشب میخوام اخم کنم.یه اخم ناز و خوشگل..ساکت بشینم و نگات کنم.اونوقت فقط من و تو میدونیم چی میشه!!! مگه نه؟اصلا بیا با هم دعوا کنیم.چی میگی؟
حداقل اینجوری یکم هم مال منی.
اوم؟راستی دیگه باید برم...میخندی؟!؟...چه خوشگلم میخندی..
خوب من اگه میدونستم بالاخره میخندی که زودتر میرفتم.
 نمیدونم وقتی برم یا نباشم چی فکر میکنی؟نمیدونم وقتی باهاتم یا ازت دورم چه حسی داری؟ اینم نمیدونم..که وقتی از دستم عصبانی میشی یا ناراحت..بهم تردید میکنی یا شک..من رو چی میبینی؟ راستی راستی فکر میکنی دیگه داری کمرنگ میشی برام؟خودم رو نمیدونم اما تو هر روز داری پر رنگتر میشی برام.پس آخه درسته باهام اینطوری کنی؟هون؟
یه چیزی میخواستم بهت بگم..یه جمله سرخ...قرمزته!اما حالا حالاها دلت رو صابون نزن.
عمرا بهت بگم...پس امشب هم راحت میخوابی.
باور کن خیلی خوابم میاد.نگاه کن ببین ساعت چنده..دیگه کم کم باید برم.میدونم خوشالی بابا. حداقل یکم پرده پوشی کن دلم رو خوش کنم که میخوای بمونم.اما خوب اشکال نداره.دوست جونمی دیگه. آش خالمه بخورم پامه نخورم پامه.
( شوخی کردما.زنگ نزنی دعواکنی؟روزم رو خراب نکنیا.)
 اصلا بیا از فردا خاکیه خاکی باشیم مثل سیبزمینی! چی میگی؟ 
مثل اینگه خیلی جیلینگ ویلینگ نوشتم.به قول برو بچه ها خیلی ژیقانس شد!ه ه ...خوب خوابم میاد..یه عالمه هم خسته ام.گفتم بنویسم نگی ننوشت و گرفت راحت خوابید.
تو هم خوب بخوابی.
 « تا وقتی قلبه عاشقم به خاطر تو میزنه.....طلسم تنهایی من با دستای تو میشکنه.»
 «« تقدیم برای آنکه امید دارم تا برایم بهترین دوست و همسفر باشد..
دوستت دارم(در گوشی!)» 

                     

صدایت میکنم بشنو...نگاهت میکنم دریاب...

*قلبی که با تو میزنه تو سینه داغونش نکن.....
چشمی که چشم به راهته بیهوده گریونش نکن* 
بگذار سر به سینه من...تا بگویمت:
اندوه چیست؟عشق کدام است؟غم کجاست؟ 
بگذار دست بر روی دستانم تا بفهمی:
سرمای مرموز و حقیقی چیست؟تا بدانی که چقدر گرمی و من ..چقدر سرد.
به چشمانم نگاه کن..فقط یک نگاه..تا باور کنی:
که چقدر دوستت دارم.که باور کنی چه قدر در لحظه های بی کسی برای فریادهایت ابری شده.
به لبهای بسته ام بنگر.خنده هایم را ببین.تا ببینی:
معنی خاموشی را.حرف را.ترس را.تمام حس یک ستاره بودن را..همچون قاصدکی سرگردان.
گامهایم را بشمر تا بشنوی:
صدای قدمهایی را که با تمامی عشقشان میایند تاچهره ات را برای باری دگرقاب بگیرند درذهن. بگذار سر بر زانویم تا بدانی:
که از تو نمیترسم.که تردیدهای سیاهت همگی بیهوده اند و بی جواب.که دوست دارم باشی.
چشمانت را ببند و نفسهایم را به خاطر بسپار زیرا:
شاید زمانی رسد که آنها بازایستند و باز تو بمانی تنها.بدون آنکه باورم کرده باشی.باورم کن!
مرا خوب بنگر چرا که:
شاید روزی رسد که جاده اسم مرا هم فریاد بزند.روزی که تو از من یک خاطره بسازی و یک یاد. سر خم کن و بر امتداد نگاهم بنگر:
همان ستاره را خواهی دید که همیشه نگاهمان تنها در آن تلاقی میکرد و بس.خوشا به حالش! تو مرا میبینی رودر روی خود..در کنارت..غرق در نگاهت..مرموز در چشمانت اما:
بگذار تا بگویمت:
این پرستوی خسته و تنها..این پرنده پاک و مغرور..این مهاجر سرزمین خورشید .....
 
عــــمــــری اســـــــت در هـــــــــــــوای تـــــــــــــو از آشیان جداست. 

                                 

تو شبام هیچکسی قصه نمیگه...

                * تمام روز به یادت ... که شب به خواب من آیی...ولیکن افسوس *

 خیلی وقته که بخوابم نمیای
        تویی که تموم دنیای منی 
              دیگه شعرای منو نمیخونی
                    تویی که تنها دلیل بودنی
                        خیلی وقته که صدای پای تو
                              اون سکوت کهنه رو نمیشکونه 
                                    بعد تو انگاری تنهایی داره 
                                            به دلم رنگ زمستون میزنه 
                                                   تو که نیستی آسمون واسه گل
 عطر بارونی نمی باره دیگه
        تو که نیستی مهربونیت دیگه نیست
              تو شبام هیچکسی قصه نمیگه
                    نمیخوام باور کنم که تو دلت
                          واسه من جایی نداری مهربون
                                 قسم غربته تلخ این قفس 
                                       پرم رو دیگه به آتیش نکشون 
                                            نذار شونه هام تو دست بی کسی
                                                  بی تو تا همیشه تنها بمونه
 راز پرکشیدنو از این قفس 
      غیر تو آخه کسی نمیدونه 
            خیلی وقته که بخوابم نمیای 
                   تویی که تموم دنیای منی
                         دیگه شعرای منو نمیخونی
                                تویی که تنها دلیل بودنی
                                       خیلی وقته که صدای پای تو
                                             اون سکوت کهنه رو نمیشکنه
                                                   بعد تو انگاری تنهایی داره
                                                         به دلم رنگ زمستون میزنه
                                                               تو که نیستی آسمون واسه گلا
                                                                     عطر بارونی نمی باره دیگه
                                       تو که نیستی مهربونیت دیگه نیست
                                       تو شبام هیچکسی قصه نمیگه...

                                          

و شاید نگرانی من تنها به خاطر عشق باشد و بس.

     
   *اگر از من چیزی میخواهی تنها خودت را بخواه که تمامی هستی ام هستی *

 باز هم تورا دیدم و باز هم آغاز شد...
«« پس از دیدار تو همواره شادمان بوده ام ولی دائم در نگرانی!
 نگران اینکه شاید از من ناامید!
 شوی نگران این که شاید دوستی مان به پایان رسد!
 نگران اینکه شاید از بودن با من شاد نباشی!
 نگران این که شاید تا دیداری دگر دوستم نداشته باشی!
 نگران اینکه شاید تو را نبینم و در حسرت آخرین دیدار بسوزم!
 نگران برای تو...
 نگران اینکه شاید برای تو اتفاقی بیفتد ومن در آن لحظه خواهم مرد.
 نگران دلت هستم.
 نگران دلم.
 آیا برای همیشه مرا همانند نگاه نخست دوست خواهی داشت؟
 نگران لحظه هایم نگران فرصتها نگران خشم و ناباوری که تورا پس از هر دیدار در خود میشکند.
 نگران باورهایم و شاید..
                      و شاید نگران عـــــــــشــق
 شاید که عاشق تو شده ام و تمامی نگرانیهای فراوان من تنها به خاطر عشق به توست.
 و نگرانی ها...
 آه ه ه ه ه ... چه دل سنگند !»» 

                   * بگذار آن باشم که (تـــــــو) عاشقش هستی.همین*

                      

یک تشکر...

*بارها پنچره ها را قسم دادم
تا به وقت آمدنت دست مرا بگیرند...
که فقط تو میدانی که چقدر دلواپس لحظه آمدنت بوده ام*
ــــ در اینجا صمیمانه از تو تشکر میکنم که در تمام لحظات نبودنم
نگهبان سرزمینم بوده ای.
فرمانروای سرزمین خورشید مچکرم.
ــــ فکر میکنم برای شروع دوبارم همین خیلی معنا داشته باشه.

         

یاد یک عشق کهن ...

اینبار هم عشق را با خون نوشتند و با هجران



*وای از غمت ای ماه من عباسم
آتش گرفت از داغ تو احساسم عباسم عباسم
بی تو شکست این بغض بی پایانم عباسم
درخون نشست آیینه چشمانم عباسم عباسم
ای دست تو آب آورم عباسم عباسم
استاده تو ای سایبان پرپرم عباسم عباسم *



« سالیان سال آدمیان میایند و میروند اما تنها آنان از لحظه های
خود افسانه میسازندکه عاشقند ... افسانه ای از جنس حقیقت
و ثباتی بر پایه عشق
چه آنان که عاشق خدای آسمان بودند و چه آنان که عاشق
مخلوق اویند ... و عشق را شرط ایمان لازم است چه آسمانی و
چه از جنس خاک ... و واینبار مردانی خاکی حماسه ای ساختند
از جنس عشق و ملکوت »











«« بوی سیب و حرم حبیب و حسین غریب و کربو بلا
بوی یاس و حرم عباس و خدای احساس و کربو بلا
بوی عنبر ماهه رخ اکبر گهواره اصغر کربو بلا
بغض آقا فرات بی تاب و اشکای رباب و کربو بلا »»

حرفهای خودمونی:
یه شام غریبون خودمونیه خودمونی
میدونم که یکم دیره اما به نظر من برای یادکردن از یک عشق کهن
هیچ وقت دیر نیست ... دلم میخواست اینجا برای خودم و تو و همه
اونایی که دلشون از جنس آسمونه یه شام غریبون خودمونی
بگیرم ... یه شام غریبون کوچیک اما با یه دنیا ارزش و حرف
دلم میخواد به پاکی تموم اشکاتون و روشنی تکدونه شمعهاتون
تا زنده هستیم پاک زندگی کنیم و عاشق ... تواین روزا آقا اباعبداله
و علمدارش میتونه تنها بهونه قشنگ ما برای پاک شدن بشه
اگه حس کردی دلت آروم شده از ما هم التماس دعا.









به کجا چنین شتابان؟
«« همگان رویم به سوی آنجا که بوی اصالت میدهد و عشق
جاییکه بوی پیراهنمان را باد با نفسهای خدا زمزمه خواهد کرد »»



آرزومند به اوج رسیدن تار و پود ایمانتان هستم
التماس دعا