نام عشق را که می بری

  

نام عشق را که می بری آفتاب احترام می کند

نبض آب تند می زند

موج ها قیام می کنند

نام عشق را که می بری سنگ هم بی قرار می شود

کوه سر به خاک می نهد

آسمان سجود می کند

شب سپید می شود

سرو خود پرست سر به زیر می شود

نام عشق را که می بری

گریه ناگزیر می شود

عاقبت دل به عاشقی صادقانه اعتراف می کند...

فقط تو

فقط تو می فهمی که دوری یعنی چی . فقط تو هستی که با واژه

های رنگی بهترین تابلوی نقاشی را در افکارم ترسیم می کنی و

 برای دو پرنده عاشق آشیانه می سازی . بدون که زندگی بی تو

 لذتی نداره .




*****

شیشه پنجره را باران شست

از دل من اما چه کسی نقش تو را خواهد شست

تو گل سرخ منی .تو گل یاس منی

تو چنان شبنم پاک سحری ـ نه ازآن پاکتری

تو بهاری .تو بهاری.نه بهاران از توست


*****



در غروب لحظه ها تنها من و دریا و دل

همچنان با یاد تو شیدا من و دریا و دل

*****

آنکس که تو را داشت جان را چه کند؟

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند

*****

عشق آن نیست که به هم خیره شویم!

عشق آن است که هر دو به یک سو بنگریم...

بر بلندی خیال ایستادم
تا شاید باد صدایت را به گوشم برساند
چشم بستم و همه تن گوش شدم ولی
جز صدای وز وز باد چیزی نشنیدم

تقدیم یه همه دل های تنها

قصه ی من پر غصه و درد

قصه ی تو ولی یه روز ساکت و سرد

قصه ی من حرف عشق و دوستاشتن

قصه ی تو ولی حرف جدایی و ماتم

قصه ی من قصه ی عاشقی هاست

قصه ی تو ولی قصه ی بی وفایی هاست

قصه ی من عشقو به تو بخشیدن

قصه ی تو ولی دل رو تو سینه شکوندن

قصه ی من امید با تو بودن

قصه ی تو ولی رفتن و بی خیالیه

قصه ی من حرف تمام بی کسی هاست

قصه ی تو ولی ندیدن تنهایی هاست

قصه ی من خواستن سلام بهاری

قصه ی تو ولی رفتن و خداحافظی

دلم برایت تنگ شده ....

دلم برایت تنگ شده ...

به اندازه همه برگهای ریخته شده در پائیز

                  برفهای زمستان

                                و شکوفه های بهار

همه فکر می کنند تو رفتی

                     به جائی دور ....

                          جائی که هیچ برگی در پائیز نمی ریزد

                                             زمستان برف نمی بارد

                                                    و در بهار شکوفه ها نمی رویند

درست مثل دل من ...... بی تو .....

شاید راست می گویند

که من ماندم و آسمانی دلتنگ

دریایی از غم و خاطراتی از تو ....

چند وقت است که

         آنقدر به نبودنت عادت کرده ام

                  که خاطراتت هر روز به دیدنم می آیند تا تنها نباشم

                                        اما چند روزی است که خورشید می تابد

                                                  و گندمها روییده اند

                                                          گویی بهار شده

نمی دانم

      شاید تو آمده ای

                که چشمانت خورشید

                     و صدایت نوای گندمزار

                                 و وجودت برایم بهار بود .......

 

برای خواندن کتاب قبرستان نیازی به ورق زدن قبرها نیست ...

.

.

.

.

 همین ...

نامه ...

                                                      

مقصد نامه ام نه مثل مقدمه اول انشا قلب تو

و نه مثل خیلی های دیگر خانه توست

...

یادت را به یاد می آورم

که یادی از ورای موج های ساحل بود

یادی از خوابهای پروانه ای بروی باد

جوهر قلمم نه مثل خیال از طغیان خون رگهایم می آید نه مثل دنیا از مرکب سرخ

بلکه از سیاهی میان گل لاله ...

کاغذم نه پوست تنم است و نه از تنه درخت

از یادهایی است که در باد رفتند و فراموش شدند

شاید برای همین است که هیچ وقت نامه هایم به مقصد نمی رسد

چند وقتی است ...

زندگی تنها تکرار ساده ای از دم و بازدم  شده !‌

پر از صبح شدن ها و غروب های تکراری !

دیگر حتی برای چند لحظه به انتظار غروب در ساحل نمی مانم

دیگر بی تاب نیامدنت نیستم ...

چون می دانم خیلی وقت است که رفتی

ولی من به دنبالت نیامدم

کات...

.

.

.

.

.

چند وقتی است که

دلم برای عاشق بودنم تنگ شده ...

به یاد آن روز ...

 

چشمهایم را می بندم

به یاد آخرین بوسه

 در نزدیکی یک روز بارانی

 یادت هست

می خواستی دلتنگی آسمان را با خود ببری ؟

ولی افسوس طاقت سنگینی ابرها را نداشتی

همه را به من دادی و رفتی

 و دلتنگی خودت هم ...

 حالا اینجا ایستاده ام

خیلی دورتر از باران

و به یاد آن روز

اشک می ریزم

شاید از دلتنگی آسمان و خودم کم شود

تا شاید تو برگردی ..